Thursday, December 31, 2009
Monday, December 28, 2009
What is always cool in the mornings?
Yep, it is always and anywhere is good, making human feel fresh and fule us for the rest of day. Material you need are only: 1- Appropriate cloths, 2- Running shoe, and 3- a good Park or Street.
OK, I had a good sport cloths, and the Commonwhealth st is just a block forward. So all I needed was a paid of running shoes. After two days searching for an appropriate paid of running shoes, I found out:
1- “adidas” is for rich guys!
2- So “Nike”!
3- So almost “reebok”!
Finally, last night I bought “Cartilage” from Marshalls for $30. Of course it was not as good as adidas, but not bad to morning running for a while.
Anyway, it was good experience running along Commonwhealth st this morning, however, I was not too strong to run more than 15 minutes. If you try it once, you cannot avoid the appetite to do it every day morning.
Sunday, December 27, 2009
Saturday, December 26, 2009
Friday, December 25, 2009
Thursday, December 24, 2009
Wednesday, December 23, 2009
Tuesday, December 22, 2009
Monday, December 21, 2009
Sunday, December 20, 2009
A short autobioraphy
I grew up in Tehran, went to school, bombing with Saddam in Iraq-Iran war (1980-1989), went to high school, apply for medical school at Shaheed Beheshti University of Medical Sciences (SBMU), married, became a general physician, received a gift from God as a daughter, and after all, decided to back to my birth city, Boston.
It took me 2 years to prove I was born in United States and got my American passport.
Then, because of Iran lows, I wen to army duty – of course as a doctor – for 1 year and 4 months.
Now, in December of 2009, I am back to Boston, and I can celebrate my birthday in my home town after 30 years.
“The world is a fine place and worth fighting for -Ernest Hemingway”
-Tohid Azizi,
21 December, 2009
Translation in Persian:
من در 29 دی 1357 در شهر بوستون ایالت ماساچوست آمریکا به دنیا آمدم. پدر و مادر من ایرانی هستند و در آن زمان، پدر من استادیار دانشگاه تافتس در رشتهی غدد درونریز (آندوکرینولوژی) بود. 3 هفته پس از تولد من انقلاب ایران به پیروزی رسد. بنا بر این، پدر و مادرم چند ماه بعد به ایران برگشتند تا به کمک مردم انقلابی در توسعه کشور سهمی داشته باشند. پر واضح است که من نیز با آنها به ایران برگشتم.
من در تهران بزرگ شدم، به دبستان (دبستان نیکان) رفتم، هنگام که صدام تهران را بمباران میکرد زیر پلههای خانه میلرزیدم، به دبیرستان رفتم، در کنکور برای رشته پزشکی شرکت کردم و در دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی قبول شدم، با بهترین همکلاسیم در دانشگاه ازذواج کردم، پزشکی را تمام کردم. خداوند دختری به من و همسرم هدیه کرد. سپس تصمیم گرفتم به بوستون برگردم.
تقریباً 2 سال طول کشید تا بتوانم ثابت کنم متولد آمریکا هستم و پاسپورت آمریکایی بگیرم.
بعد، مجبور بودم به خدمت سربازی بروم ـ البته به عنوان پزشک ـ و یک سال و 4 ماه در ارتش ایران بودم.
حالا، در دسامبر 2009، به بوستون برگشته ام و میتوانم بعد از 30 سال جشن تولدم را در زادگاهم برپا کنم.
“زندگی خیلیها هم راحت نیست، اما ارزشش رو داره!”
- توحید عزیزی
30 آذر 88، 21 دسامبر 2009